August Rush ***

Cudowne dziecko ***

Z gatunku kina łzawo- wzruszającego. Dorastający chłopak, Evan, o niezwykle rozwiniętym zmyśle słuchu, mieszka w domu dziecka i pragnie odnaleźć swoich rodziców. Wierzy, że to oni przekazali mu dar miłości i talentu do muzyki. Samotnie wyrusza w wielki świat, a kiedy to robi na ekranie pojawiają się retrospekcje z życia jego rodziców. Jak się przypadkowo poznali, jak wyglądała ta magiczna noc i niesprawiedliwe rozstanie. I czym się zajmowali później. Ich drogi się rozeszły naprawdę daleko, ale przecież wystarczy otworzyć słuch na świat- i jak za czarodziejską różdżką wszystko powróci do normy.

Jest to film prawie, że Disnejowski, familijny, quasi-baśniowy, nastawiony na wzruszenie i efekciarski happy-end. Muzyka oczywiście, że jest wdzięcznym tematem na film, ale nie wtedy kiedy się ją wykorzystuje do schematycznej i pełnej banałów opowieści o miłości. Miłości kobiety i mężczyzny oraz rodziców do dziecka. Reszta w tym filmie traci na znaczeniu, staje się jedynie ozdobnikiem, sztafażem do plakatowego tła. Brak w takim kinie wizjonerstwa, szaleństwa i porywczości. Cielęca spojrzenia rodziców, rozdziawiona twarz chłopca, który nigdzie nie jest albo zrozumiany, albo go wykorzystują do zarobienia kasy (w ogóle to najlepszą i najciekawszą kreację tworzy tutaj Robin Williams, i dobrze, że przypomniał o sobie po fatalnym „Nocnym słuchaczu”), albo po prostu przydarza mu się pech. Ot, deus ex machina i już , wystarczy, że podmuch wiatru i karteczka z ważnym adresem ląduje w kanale. Nie brak tutaj nieścisłości i wpadek: chłopiec sprawia wrażenie, jakby dom dziecka był dla niego obozem koncentracyjnym, bo nie można z niego wyjść, zdecydowanie za szybko pojmuje teorię muzyczną (na Boga genialny słuch to jedno, ale zbyt rozgarnięty to ten bohater nie jest , prawda? jeśli jest, to w takim układzie rzecz kładzie na ziemię Freddie Highmoore lub reżyser, bo Evan w filmie jest strasznie mdły i chodzi z przyklejonym uśmiechem), w dodatku fatalnie sprawuje się jako dyrygent przynajmniej wizualnie wygląda to strasznie jak wymachiwanie pantoflem w kierunku natrętnej muchy. Zupełnie nielogiczną postać tworzy tutaj Terrence Howardem (jak sobie przypomnę ile poziomów wyżej jest dramat „Miasto gniewu” , także z Howardem, to żal mnie bierze) w roli Richard Jeffreis, który pomaga sierotom i zagubionym dzieciom. Dla dobra dopiero przybliżającego się happy-endu, nie zauważa, że ma do znalezienia dziecko niemal pod samym nosem (w ogóle w tym filmie przestrzeń to jakieś dwie ulice na krzyż, a przecież to ogromna metropolia jest!). A przecież taki film musi się skończyć rozpierduchą. Oczywiście chodzi o muzyczną rozpierduchę. No i niestety. Brak Zimmera, Newtona Howarda i im podobnych owocuje muzyką, z której można wydobyć mnóstwo świetnych dźwięków,ale całość cierpi na brak duszy. A przecież paradoksalnie jest to film o tym, że człowiek może w muzyce odnaleźć duszę własną. Wtedy wszystko staje się muzyką, a cały świat to jedna wielka orkiestra. Ominąć wystarczy pieniądze i inne zło świata, a wsłuchać się- i oto klucz do spełnienia marzeń.

Dalej już króciutko: realizacja filmu zaskakuje. Znakomita czołówka, świetny montaż, dobre zdjęcia, a także garść fatalnych aktorskich kreacji (zwłaszcza filmowi rodzice, o reszcie szkoda wspominać, bo to drugoplanowe postacie, które tylko „zaliczają” swoje role), ale i perfekcyjnie opracowany dźwięk. Warto wspomnieć, że w zeszłym roku film był nominowany do Oscara w kategorii najlepsza piosenka za utwór „Raise it up”. Przegrała z cudownym „Falling Slowly” z „Once”, filmu, który może i ciut leżał warsztatowo, ale od strony muzycznej był zarzutu, a i naprawdę porusza szczerymi , a jakże prostymi, emocjami. A „Cudowne dziecko” pozostaje skrojonym pod publiczkę wyciskaczem łez, który sprawia, że nawet na zjechane przeze mnie „Siedem dusz”, muszę spojrzeć łaskawiej.

szymalan